Mijn ontdekkingstocht begon in het najaar van 2000. Haar naam was jetteke, althans die naam had ze als sub. Haar burgerlijke naam is en blijft ons geheim tot de dag dat we er beiden niet meer zullen zijn... Hoe we elkaar precies hebben ontmoet weet ik niet eens meer, het was online via een chatbox geloof ik. We gingen met elkaar mailen en van het een kwam het ander. Ik was half twintig, zij een jaar of tien ouder. Het was een heftige belevenis, zeker omdat ik eigenlijk niet wist welk spel ik precies speelde. Ik was als 'broekje' van 25 hierin gerold omdat het toch wel mijn interesse had, maar wist eerlijk gezegd van toeten noch blazen.

Een paar maanden nadat het zo onstuimig begon eindigde het ook zo plotseling. jetteke tobde met haar gezondheid en moest om deze reden stoppen. Na deze eerste heftige kennismaking heb ik het enkele jaren wat rustiger aan gedaan, totdat ik medio 2005, na een gezond stukje zelf-reflectie, tot de ontdekking kwam dat ik iets miste in mijn leven. Maar kon er niet goed de vinger op leggen wat dan precies...

Inmiddels enkele jaren ouder en wijzer heb ik diverse mogelijkheden om dit hiaat op te vullen onderzocht en geprobeerd, maar niets gaf de voldoening het gat te kunnen vullen. Totdat ik toevallig op een BDSM-site terecht kwam. En het begon weer opnieuw te borrelen. Van het een kwam het ander en al snel begon ik met mensen af te spreken.

Lang heb ik me erover verbaasd waarom ik deze Dominante gevoelens heb. Immers, het stereotype dat mensen die in het dagelijks leven onderdanig zijn, juist via BDSM hun Dominante ik laten spreken (en vice-versa) bestond ook in mijn hoofd, en als ik iets niet ben in het dagelijks leven, is het wel meegaand en onderdanig. Langzaam maar zeker ben ik ervan doordrongen geraakt dat stereotypen niet altijd kloppen (en zeker dit voorbeeld niet) en dat ik misschien wel over-compenseerde omdat ik me juist in mijn dagelijks leven nogal eens moet afremmen om geen onmogelijke collega te zijn.

Met die bewustwording kwam ook de acceptatie. Het is goed wat ik ben, wat ik wil zijn, waarbij ik me prettig voel. Het gevoel van thuiskomen heb ik beleefd, waarmee ook dat ontbrekende deel wat ik miste is ingevuld, als is het dan op een minder alledaagse manier, dan sommige anderen dat zouden beleven. Ik heb er vrede in gevonden en ben er gelukkig mee, zeker omdat ik weet dat er met mij nog velen zijn die soortgelijke gevoelens hebben.

De wondere wereld van BDSM is zo ontzettend breed en zo diepgaand (al lijkt dit voor een buitenstaander moeilijk te bevatten) dat ik nog dagelijks nieuwe dingen bijleer, ervaringen opdoe, en opvattingen herzie, als blijkt dat ze inmiddels achterhaald zijn.

Na wat ervaring opgedaan te hebben als Bull bij cuckold-stellen, trainer van beginnende subjes, mentor, inval-Dominant en diverse los-vast relaties, kreeg ik begin 2008 steeds sterker het gevoel dat ik meer de diepgang van een langdurige relatie (een D/s) zocht.

De afgelopen 3 jaar heb ik gevonden wat ik zocht. Met een intensiteit die kenmerkend is voor BDSM-relaties, heb ik de verdieping gevonden. Vriendschappen gewonnen, nieuwe ervaringen opgedaan, liefgehad en adoratie mogen ontvangen. Verbreding van mijn interesses en kennis, intense emoties ervaren en mijn ware Ik gevonden.... En dit proces is nog niet ten einde. Ik leer, ervaar en geniet nog steeds iedere dag. Met zij die mij dierbaar zijn, met zij die mij zoveel vertrouwen schenken dat ik hun mag begeleiden op mijn weg, die dan ook hun weg wordt. Nog zoveel te zien, te doen en te ervaren en ik ben er trots op deze weg niet alleen te lopen, maar met de toewijding en intense liefde die mij ten deel valt.

Ik ben een tevreden mens, ik ben een gelukkig man, ik ben een trotse Dominant....

Willem.

Twee vogels voor mijn zicht, bezig met elkaar.
De een zoekt de ander op, raakt haar aan en fladdert vrolijk de andere kant weer op …
Een lief schouwspel voor mijn ogen, mijn favoriet maandblad op mijn schoot.
Ik zit buiten.
Kinderen spelen in de achtertuin nu de beginnende herfstzon af en toe tussen de wolken weet door te dringen.
Zondag middag. Rust. Even helemaal niets. Niemand en niets.


Mijn horoscoop verteld mij net de volgende mededeling;

“ vrijheid is wat jij nodig hebt. Deze zul je zeker krijgen komende week. Je neemt afstand van bepaalde mensen.
Let er wel op dat je niet diegene wegduwt die zo de moeite waard is. “




Lieve jij, ik wil iets met je delen …

Onaangenaam verrast en met vreselijk veel pijn heb ik kennis genomen van het bericht dat Willem contact had gevonden met een nieuw persoontje in Zijn leven.
Pijn, geloof me, zo voelde het op dat moment,
meer dan Hij ooit bij mij heeft mogen doen tijdens onze relatie.

Dit gevoel sloeg om in een geruststelling. De geruststelling dat jij lief bleek te zijn.
Lief, vrolijk. Een klik zou er kunnen zijn.
Hij is van mening dat wij elkaar zouden mogen. Jij en ik.
Geruststelling bij het lezen van deze woorden.
Gek is het hoe dit gevoel kan omslaan, zomaar door één simpele zin.
Jij deed Hem denken aan mij. Dit voelde als een warme gloed door mijn lichaam.
Blij en gerust was ik; jij bleek geen mevrouwtje te zijn met een hele grote donkere bril voor haar ogen,
met centimeters hoge hakken onder haar voeten,
met een air van heb ik jou daar,
geen neus hoog in de lucht, nee jij bleek iemand te zijn waarmee het zou kunnen klikken.
Jij en ik.


In mijn ogen heb ik je vorm gegeven; lange haren, loshangend met wat krul erin. Donkerblond van kleur. Slank en lang lichaam. Lief voorkomen. Een dijk van een uitstraling. Eind twintig, hoogstens begin dertig maar niet meer.
Gelukkig geen rottige, jaloerse partner aan huis, noch andere verplichtingen.
Mandy! Zo is hoe ik je noem; Mandy. Aangenaam, ik ben kimmie.

Weet je Mandy, hoe is het toch mogelijk dat sommige van deze bovengenoemde horoscopische mededelingen blijken te kloppen. Want, geloof mij, deze mededeling is volledig passend op mijn weekje, op mijn leven. Bijna akelig te noemen.
Daarom ook Mandy, mijn brief aan jou gericht.
Deze persoon welke ik nu zo heel stoer van mij weg duw, is dat lot uit de loterij,
die speld in die hooiberg welke prikt in jouw voet.

En ja, ik ben een beetje boos op Hem zo hier en daar,
wegens talloze oninteressante redenen,
maar toch heel diep in mijn hart,
in mijn ziel weet ik dat Hij de allerbeste is die je tegen het subjes lijf kunt lopen.
Geloof me, Hij is een kei in Zijn vak.
Hij heeft mij leren vliegen, heel heel hoog tot boven de wolken.
Ik heb sterren aangeraakt.
Ik heb het einde van mijn zoektocht gevonden op het moment Hij mijn leven inwandelde.
Hij is diegene die jij zocht. Hij laat je genieten als nooit van te voren.
Laat je op en top vrouw zijn, subje zijn.
Hij laat je zijn wie je zo graag wilt zijn, jezelf!



Lieve Mandy, rest mij dan ook slechts één opmerking welke ik oprecht uitspreek naar jou.
Ik ben gelukkig, gerust en heel blij dat Hij jou toelaat in Zijn leven.
Ik wens je het allerbeste.
Ik wens jullie de aller mooiste momenten samen.
Een heel gelukkig leven vol plezier en ontiegelijk veel genot.

Ik hoop ooit in de gelegenheid te komen jullie te mogen ontmoeten.
De tijd zal ervoor zorgen. Misschien ook niet.
Maar mocht de behoefte er zijn en de tijd gaat akkoord
hou ik mij aanbevolen samen een kop koffie te drinken; jij, Hij en ik.



Lieve groet, kimmie.

Ps Oh en Mandy, Hij drinkt cappuccino met suiker of twee zoetjes! =D

Aan alle mooie dingen in het leven komt een einde. Ook aan het leven zelf trouwens, dus filosofisch beschouwd is alles uiteindelijk eindig. Maar soms eindigen ook dingen die je liever niet had willen zien eindigen.

Waar ik eerder nog vol overgave en trots schreef:
"Door toeval heeft mijn huidige sub kimmie mij gevonden nadat ik vijf maanden 'vrij' ben geweest en ik ben blij dat ze mij gevonden heeft. Wat wij delen, is onbeschrijfelijk en ongekend, het gevoel voor elkaar gaat zo diep dat dit iets is wat ik in geen enkele andere relatie ooit heb meegemaakt. Ondanks het idee wat mensen hebben bij BDSM gaat het emotionele aspect zo diep, dat dit niet te vergelijken valt met welke vanilla-relatie (=normale relatie) dan ook.

Ik ben een trotse Dominant. Ik ben de trotse Dominant van kimmie, zoals ik haar genoemd heb, door wie zij is, door haar persoon, haar onderdanigheid, haar bereidheid om te willen ondergaan voor mij. Simpelweg omdat ik het van haar verlang.

Omdat zij de sturing ontvangt die ze zo nodig heeft om een gelukkig mens te zijn, omdat ze gewaardeerd en geapprecieerd wil worden.

Ik hoop dat ons samenzijn mensenheugenis lang mag duren!

Willem, de trotse Meester van zijn subje kimmie. "

heb ik met pijn in mijn hart deze tekst moeten aanpassen. kimmie en Willem zijn niet meer......

Nadat we een jaar vol overgave ons hebben gestort op de mooie dingen die het leven ons te bieden had, waarin niet alleen de verstandhouding tussen een Meester en zijn subje volop gestalte kreeg, maar ook deze twee mensen en bijzonder hechte, intense en dierbare relatie ontwikkelde die zich uitte in een zeer intieme vriendschap, tussen twee mensen die elkaar pas een jaar kende, maar tegelijkertijd over en weer het gevoel hadden elkaar reeds een leven lang te kennen, twee mensen die aan een half woord genoeg hadden, een oogopslag, of een zuchtje over en weer konden interpreteren, uit een sms konden lezen wat de exacte gemoedstoestand van de ander was..... Ook aan dat alles kan een einde komen.

Zonder teveel details te benoemen (hetgeen voor niemand interessant is en bovendien voor ons erg persoonlijk) hebben zowel privé-omstandigheden (het dubbel-leven) hieraan bijgedragen, omdat het verlangen naar elkaar bij tijd en wijle zo intens groot was, dat dit zijn weerslag vond in het dagelijkse bestaan. Dit dagelijkse bestaan vol met verwachtingen en verplichtingen van de buitenwereld, welke niet open zou staan voor de relatie tussen Willem en kimmie en hun gezamenlijke interesse, maar ook het "gehinkel op één been" om de twee levens in harmonie naast elkaar te laten bestaan.

Lange tijd ging dit goed, maar naar mate de tijd vorderde werd het verlangen doorlopend zo groot, dat het dagelijkse leven hieronder ging lijden. Dit vroeg om bezinning en bezinning leidt tot conclusies. En conclusies leiden tot acties en acties tot gevolgen.

Tel daarbij op het feit dat onze levens zover in elkaar verwikkeld raakte dat er ook zakelijke belangen begonnen te spelen, en daarbij heb ik de verwachtingen van kimmie niet geheel waar kunnen maken. Doordat ik niet alleen, maar ook derden hierdoor bij ons betrokken werden, zonder dat zij dit zelf wisten, is dit helaas niet zo gelopen als we gehoopt hadden. Dit heeft kimmie gekwetst, hetgeen ik ontzettend betreur.

Hoe paradoxaal eigenlijk dat ik kimmie pijn heb gedaan waarvan ze genoot, terwijl ik haar diep heb gekwetst, wat tussen ons in is blijven hangen. Afijn, het spreekwoord "houdt zaken en prive gescheiden" is eens temeer bewezen, helaas niet op een manier die ik voor ogen had, of graag had gewild. Ik zou willen dat ik deze scheiding in tact had gelaten, maar dat is achteraf gesproken en gedane zaken nemen geen keer. Uiteindelijk zal dit op termijn tussen ons vervagen en ik hoop oprecht dat de vriendschap dan blijft bestaan. Ik weet dat de gevoelens over en weer nog steeds erg diep zitten en oprecht zijn, en deze vriendschap zou dit moeten kunnen overleven.

Maar de combinatie van dit alles maakte dat kimmie haar collar heeft afgedaan en daarmee onze BDSM-relatie verbrak. Ik weet dat ze tot op de dag van vandaag twijfelt of dit wel de juiste beslissing is geweest, maar ik denk dat ze op dat moment deed wat haar hart haar ingaf, en dat is altijd de juiste beslissing. Ze weet dat ik haar beslissing respecteer en er graag voor haar als vriend wil zijn. En ik twijfel er niet aan dat dat moment ook wel weer komt.

BDSM is een levenswijze die zich kenmerkt door bijzonder intense gevoelens en emoties, een bijzonder intieme band en het 'rollercoaster' effect, hoge pieken waarin men zich enorm gelukkig voelt, gevolgd door (soms diepe) dalen, welke veel intenser zijn dan in een vanilla-relatie.

Ik heb genoten van het afgelopen jaar. Het voelt alsof het 10 jaar heeft geduurd. kimmie heeft mij zoveel gegeven en we hebben samen zoveel gelachen, gepraat, gespeeld, gebeld, gemaild, gesmst en bovenal genoten van elkaar, alleen hiervoor zal en wil ik haar nooit vergeten. Ze zal altijd een bijzonder plekje in mijn hart blijven houden. Gedurende onze tijd hebben we zoveel gedeeld (ook privé), is kimmie getuige geweest van een zeer bijzondere gebeurtenis in mijn leven, en hebben we alle vreugde en verdriet met elkaar gedeeld.

Daarvoor ben ik haar eeuwig dankbaar en verdient ze deze ode, een ode aan een prachtige vrouw!

"Omnia vincit amor, nos et cedamus amori - Liefde overwint alles, laten ook wij ons overgeven..."

Ikzelf zal mijn BDSM-weg vervolgen als vrije Dominant en ook hierin weer mijn weg weer vinden.

Tot die tijd, en daarna, resten veel mooie en fijne herinneringen!

Willem, September 2009

Damp van mijn net gezet bakje koffie stijgt de ruimte in,
tegelijkertijd ik de rook van mijn sigaret dezelfde richting uitblaas.
Hoeveel zondes kan een mens in het leven begaan?
Hoeveel zondes kan een vrouw tegelijkertijd aan?

Ik blader door mijn reeds gepubliceerde verhalen,
duik in het verleden van mijn hoofd,
beschrijf mijn gevoel op papier; van letter naar een woord, van een woord naar een zin,
de zin wordt een bladzijde, een gedeelte van het verhaal.
Heerlijk om mijn zonden op deze manier te kunnen uiten,
te mogen delen met de rest van de wereld.

Tijd wordt het weer dat ik mijn verhalen,
mijn leven hervat,
ervoor zorg draag dat deze omringt blijft met mooie mensen,
veelal dames, afgewisseld door een aantal goed uitziende heren,
de draad op pak en kijk naar de toekomst,
hoger kijk dan de rand van de afgrond waar ik vorige week nog in verbleef.

Open de doos vol je geheimen kimmie,
ga ervoor zitten, volledig geconcentreerd,
neem een slok koffie en trek aan je peuk,
zo stiekem wanneer je een moment voor jezelf hebt,
de avond intreedt en de dag je leven langzaam verlaat …


Tot snel mooi leven, verhalen vol avontuur, vol spanning en ontspanning, tot snel!


kimmie

Een derde zwarte bladzijde in mijn leven
kondigde zich gisteren aan.
Zomaar uit het niets keek de donkere zijde even om de hoek,
zoekend naar een plekje om voor een tijdje plaats te nemen,
zich goed te nestelen in mij,
even kijken: "hoe nu verder?" ,
toezien vanuit dat plekje en genieten van zijn zicht.

Gemeen is deze donkere kant, dat kan ik je vertellen.
Gemeen, hard en met name voelt hij kil en somber.

Tegelijkertijd barst het onweer los,
een regenbui tussen de elektriciteit,
onverklaarbaar, waarom zomaar ineens?
Onverwoestbaar,
onbegrijpelijk en ontastbaar,
maar zeker gezien de tijd van het jaar, niet onredelijk!

Het meest ellendige gevoel kruipt langzaam maar zeker binnen.
Woede en verdriet nemen de boventoon,
die gevoelens welke ik de laatste periode te vaak beleef,
herleef, keer op keer …

Ik laat niet met mij dollen, draaien en spelen.
Ik laat het niet meer gebeuren,
nee, niet meer!

Het woord genaaid worden wil ik enkel horen wanneer ik daadwerkelijk in een bepaalde positie, houding en geheel vrijwillig plaats neem voor diegene waar ik zo van houd.
Verder mag dit woord mijn gedachte niet kruisen.

Het kwaad is reeds geschiedt,
Een samenhang van zoveel factoren, achtergrond en geschiedenis,
waar slechts één klein druppeltje genoeg bleek te zijn
om mij te brengen naar de ondergrond,
de bodem van mijn leven, het dieptepunt waaruit ik probeer omhoog te krabbelen,
uit wil komen.
Beklimmen, om een straaltje zonlicht te voelen op mijn huid,
mijn handen, welke als eerste het hoogste punt bereiken,
de buitenste rand van het dal mogen aanraken.
Zon, leven, lucht, plezier en vreugde wil ik herleven,
niet even maar voor nu maar, voor mijn eeuwig leven …

Niemand die mij er nog terug in mag gooien,
niemand gun ik dit plezier ooit nog,
te vaak gebeurde mij dit voorheen,
liet ik dit ook geschieden en mij overkomen,
trap er vaak genoeg zelf in,
de naïeve kant in mijn, mijn zwakste zijde in mij.

Doch gebeurt mij dit nu weer!

Weer kijk ik naar boven, hoog boven mij,
zie schitterende taferelen hoog boven in de lucht,
een toneelspel, een drama achter een dik pak donkere wolken.
Regen druppels op mijn hoofd,
doorweken mijn haren,
doorboren mijn hart,
juist op het meest gevoeligste plekje landen zij neer,
hard en genadeloos.
Het plekje waar jij zit,
zo diep … zo diep raakt het mijn ik.

Ik ben op dit moment gebroken. Een gebroken mens.

In de verte hoor ik Zijn voetstappen de treden van de houten trap betreden.



Ik heb geen idee van tijd,

geen idee hoelang het heeft geduurd,

de tijd dat ik alleen achter gelaten werd,

gebónden achter gelaten werd,

liggend op de smalle horizontale houten balk in deze ruimte.

Mijn polsen aan de onderzijde bij elkaar gebonden,

stevig tegen elkaar aan.

Mijn benen enigszins gespreid,

vast gemaakt aan de houten poten van dit kunstwerk.

Mijn ogen verblindt.



Ik heb geen idee van tijd,

geen idee hoelang ik hier nu lig,

lig te wachten op het doorbreken van dit tafereel,

hier in deze ruimte,

boven op dit zolderkamertje van ons huisje,

ver van de buitenwereld vandaan.



De stappen eindigen hun gang, wanneer zij voor mij staan.

Ik zie ze niet. Ik hoor ze.



Een knetterend zacht geluid,

een trek,

de trek van mijn Meester aan een sigaret.

Iets wat Hem, naar mijn mening, méér dan aantrekkelijk maakt.

Dat roep ik al vanaf het eerste moment.

Het maakt Hem nóg stoerder,

machtiger, Dominanter,

nóg sexier en mooier dan ik Hem reeds vind.



De geur van deze verslaving,

in het nabij zijn van Hem,

brengt mij naar een hogere wereld, een andere dan hier,

een zaligheid, een zweven …



De geur komt mij tegenmoet op het moment

ik voel hoe mijn gevoeligste plekje, ergens tussen de waterweg,

wordt aangeraakt,

wordt beroerd met het meest fijnste,

meest zachtste gevoel ooit.



Een trillen,

een draaien van plezier plaatst Hij tegen deze heuvel,

welke beide overuren maken.

Het instrument.

Mijn plekje.



Ik neem aan dat het niet de bedoeling is,

deze tol lang te moeten betalen?

Mijn onderlichaam zal deze zaligheid niet lang kunnen doorstaan.

Zij zal binnen de korste keren gigantisch gaan ontploffen,

gaan springen,

uit elkaar spatten als een ballon welke alsmaar voller geblazen wordt ...



Het zaligmakend,

gek makend,

geil makend instrument wordt vastgemaakt,

geplaatst tegen mijn fijn gevoelig plekje aan.



Ik loop leeg,

ik ben week,

mijn benen, mijn onderlijf is verlamd,

terwijl mijn bovenste gedeelte plaatsgenomen heeft in een suite,

Hemel nummer zeven bereikt.



Zijn Marlboro doet mij reeds meer zweven dan een vogel tijdens zijn vlucht,

ik wil nooit,

ik zal nooit meer terug willen keren,

laat mij zitten waar ik zit,

verplaatst mijn positie niet ...



De verschillende snaren van Zijn zweep glijden over mijn lichaam.

Mijn buik,

mijn borsten weten wat hun te doen staat.

Ik zal niet enkel genieten van een stout groots instrument

welke zich uitleeft tussen mijn benen.

Ik zal moeten ondergaan,

hoe dan ook,

dat is waarvoor ik hier lig,

plaatsgenomen in deze benarde positie.



Verschillende klappen,

uiteenlopend van zacht naar hard,

vallen ritmisch op mij neer.

De tel, deze raak ik kwijt.

Ik ben immers in een stadium waarvan ik mij kan voorstellen,

dat men terecht komt na het innemen van een serie verschillende uiteenlopende drug soorten.

Ik heb hier geen ervaring mee,

maar dit moet hetzelfde effect hebben op een mens.



Ik wil niets anders dan deze slagen opvangen,

terwijl het zoemend gekocht geschenk zijn werk doet,

zich uitleeft,

uitdraait op mijn lijf!



Deze twee handelingen tezamen,

brengen mij op het punt,

het liefst zo lang mogelijk uitgesteld,

het punt,

de piek van de dag.



Ik stribbel tegen,

vecht tegen dit gevoel.

Ik wil niet,

nog niet,

ik wil het nog niet ...

Laat mij nog genieten van dit geweldig beeld,

dit uitzicht ik vanaf hierboven mag zien.

Mij, kimmie, liggend zo kwetsbaar,

krokkelend,

kreunend, genietend op deze meest ongemakkelijke horizontale balk.



De sigaret neemt plaats tussen mijn lippen.

Eén trek.

Verder niets.

Eén trek is genoeg,

was de druppel,

zorgt ervoor dat mijn aanwezige toestand samen trekt tot één grote massa.



Ik kom!

Klaar!

Punt!



Mijn hoofd wordt in een zijwaarste positie gelegd,

terwijl het zoemend geheel verder gaat met zijn taak,

een groots, zacht, doch zo hard bekend lichaamsdeel van mijn Meester doordringt mijn lippen,

gaat ritmisch op zoek naar zijn doel,

einddoel,

ergens in de diepte.



Een harde stoot,

een korte kreun,

een genot voor mijn gehoor,

Hij die zo geniet.



Lava,

warmte,

een stroom loopt mijn mond vol tot ik slikken zal ...

Zout!

Mijn favoriete smaak voedt mijn tong,

mijn smaak,

mijn mond.









Een waardig kunstwerk werd die dag vastgelegd op film.

Een waardig kunstwerk vandaag in elkaar gezet door een Meester.

Een Meesterwerk.

Waardig en wel ...

Een fijn zoemend geluid doorbreekt de stilte,
de stilte in deze ruimte,
deze ruimte welke kamer heet …
Zoemend, heel fijn.




Een vrouw recht staand,
leunend tegen haar Meester,
althans zo is het beeld in eerste oog opslag.
Leunend tegen haar Meester,
wachtend op wat komen gaat,
wachtend op wat haar te wachten staat,
wachtend op hetgeen klaar ligt voor haar.

Een vrouw recht staand,
leunend tegen haar Meester,
haar handen vast geketend boven haar krullend haar,
haar ogen verblind,
haar het zwijgen opgelegd.

Een vrouw recht staand,
leunend tegen haar Meester,
een hart dat gaat als hard,
zo enorm tekeer,
zo angstig,
als druppeltjes langs haar bloot lijf,
zowel boven als beneden,
geen stukje stof meer te bekennen,
slechts metaal omsluit haar polsen,
haar enkels,
haar nek.

Een vrouw recht staand,
leunend tegen haar Meester,
althans zo is het beeld in eerste oogopslag,
maar daadwerkelijk wordt zij stevig beetgenomen,
omarmt door Zijn armen,
Zijn handen omvatten haar lichaam,
trillend,
kalmerend,
weerhoudend,
stevig,
geen ontkomen aan.

Een vrouw recht staand,
leunend tegen haar Meester,
Zijn woorden fluisterend in haar oor,
Zijn woorden dreigend,
beangstigend,
geen terugweg meer,
maar ondergaan …

Knisperend geluid in de achterste hoek,
hier op de bovenste kamer van dit groot, hoog gebouw,
knisperend, akelig en stil.

Een tweede stem klinkt in deze kamer,
hier in de bovenste kamer van dit groot, hoog gebouw.
Een tweede zware stem,
uitdagend,
plagend,
naar de vrouw toe,
de zo kwetsbare vrouw in handen van haar Meester.

Een tweede stem komt dichterbij,
dichterbij mij,
mijn hart gaat als een gek tekeer,
wachtend op de volstrekking van een eerder uitgesproken vonnis,
een knisperend geluid vlak voor mijn geblindeerde ogen,
de dreigende, doch zo troostende stem van mijn Meester,
hier naast mijn oor.




Ik wil ontkomen aan dit tafereel,
eruit stappen,
weg uit dit beeld,
het beeld, in eerste oogopslag zo onschuldig,
een vrouw leunend tegen haar Meester,
het beeld nu totaal verwoest in afschuw,
puur, akelig,
een mishandeling,
een vonnis,
een straf.




Een vrouw recht staand,
leunend tegen haar Meester,
althans zo is het beeld in eerste oog opslag.

Een schreeuw,
een gil,
een kei harde kreet,
mijn hart neemt het geluid over,
mijn lichaam leeft niet meer,
is slechts puur fysiek aanwezig,
leunend tegen mijn Meester,
loskomend door alles heen,
de tweede man in deze ruimte, mede schuldig,
de veroorzaker van dit schilderij,
net zo schuldig als mijn Meester,
geen hulp biedt Hij deze keer,
nee, Hij staat toe, nadat Hij Zijn werk heeft gedaan,
Zijn voorwerk om deze straf uit te voeren,
toe te passen op mij,
ik, de vrouw, welke het verdiend heeft,
deze straf te moeten doorstaan,
vanwege een grove fout,
een zwijgen …




Heet ijzer. Wit heet. brandend heet.


Het teken bij haar lies,
na deze seconden lang durende scene,
een teken vol brand,
na gloeiend van heet, wit vuur,
een gebrand teken als straf, als liefde,
het teken van haar Meester,
voor eeuwig in haar,
mijn lijf,
mijn lies,
geplaatst door twee mannen in deze kamer,
de bovenste kamer,
gefantaseerd in deze ruimte,
de ruimte welke kamer heet …




Een zacht kreunend geluid doorbreekt de stilte,
de stilte in deze ruimte,
deze ruimte welke kamer heet …
Kreunend, heel zacht.


Een uitbarsting van verschillende bronnen,
een samenhang tussen geest, fysiek en materiaal,
een beeld,
een tafereel,
een spel,
een droom …

Dank U Meester voor dit teken in mij,
Uw teken in deze vrouw.
Dank U Meester voor deze namiddag,
heel even, slechts enkele honderden seconden lang …
Zonder toestemming nam ik de keuze,
dit samen hang tot een eindresultaat te brengen,
met U in mijn hart,
rond dwalend in mijn geest … Dank U wel!




Tijdens dit schrijven,
ontstaat er diep in mij,
de geboorte van deze vrouw,
een oorsprong van een bron,
bestaande uit water,
uit vocht ...

Terwijl, tijdens dit schrijven,
dezelfde setting aanwezig,
de geest, het fysieke en het materiaal.

Zij vraagt aan mij,
zorg voor diezelfde uitbarsting van dit idem geheel,
diezelfde vrouw,
hetzelfde beeld voor mijn ogen,
schrijvend op schrift ...




Haar vraag wordt gehoord,
door mij,
dankzij dat beeld,
mijn geest, mijn fysieke delen, mijn aanwezig materiaal,
maar met name,
dankzij mijn Meester,
die tweede man,
de vrouw ... ik!

Ik hoor hoe de deur in zijn slot valt, deze ochtend heel vroeg.
De klok geeft pas het cijfer zes aan, vooraan zijn begin.
Ik ben niet zo bezig met mijn mede mens, ik gun zo ieder zijn of haar vrijheid,
zal daarom dan ook nooit vragen, waar de reis naar toe gaat,
terwijl deze dag van de week er een is van het weekend.

Zachte regelmatige ademhaling hoor ik uit de andere kamers van ons huis,
een klein snurkend trekje zo heel af en toe, doorbreekt dit ritme van rust.



Tijd!
Het is tijd voor mijzelf en mijn Meester.
Het is tijd voor mijzelf.



Ik trek mij terug, ver weg en diep in mijn schulp.
Mijn gedachtes worden een fantasie.
Mijn fantasie een droom.
Mijn droom wordt bijna tastbaar.
Werkelijkheid.
Voelbaar.


Meester, bindt mij vast aan ons bed met zoveel spijlen.
Bindt mijn enkels aan het uit einde,
mijn polsen boven aan.
Open zowel mijn benen, als mijn armen ver van mij vandaan.
Trek dit geheel goed, strak en stevig.
Mijn ogen mogen U zien.
Mijn mond wordt gesnoerd.

Meester, bindt mij vast aan ons bed met zoveel spijlen.
Verscholen achter een rondje van gordijnen stof.
Diep verdwaald daar achter in het bos.
Ver, ver weg van de alle daagse dingen om ons heen.
Alleen wij twee alleen.
Wij twee in ons huisje.
Het huisje waar pijn en genot elkander een hand geven.

Meester, bindt mij vast aan ons bed met zoveel spijlen.
Gesel mijn ontbloot boven lijf.
Sla de snaren van Uw zweep stuk op mij … ritmisch: van zacht naar sterk,
naar hard en weer terug.
Versier mijn borsten met wat kleur, laat ze fier vooruit staan, recht en hard.

Mooi!
Een geweldig mooi beeld om ze zo te zien. Mijn borsten.


Meester, bindt mij vast aan ons bed met zoveel spijlen.
Terwijl ik naar mijzelf kijk, vanuit mijn gedachte, vanuit mijn droom,
zie ik hoe U Uw werk zo perfect uitvoert.
Zie ik mijzelf liggen. Zo kwetsbaar. Zo bloot. Zo open. Zo nat.
Schreeuwend, probeer ik een geluid uit te brengen, door de dikke donkere doek heen.
Kronkelend probeer ik mijzelf te bevrijden.
Nee. Het is een spel. Geen angst. Geen paniek.
Puur het spel in mij welke mij laat genieten, terwijl ik doe alsof ik lijd.
Ik geniet terwijl ik lijd.

Meester, bindt mij vast aan ons bed met zoveel spijlen.
Weer een droom, een fantasie, een hoop, een verlangen van zoveel jaren gelee.
Weer een werkelijkheid, dankzij U. Een werkelijkheid geworden.
Een van de zoveel.
Zoveel en stiekem nog heel veel meer!

Meester, bindt mij vast aan ons bed met zoveel spijlen.
Mijn slip doorweekt , verpakt mijn midden.
U trekt haar tezamen. Strak in mijn nog meer vochtdoorlopen split.
Het stof raakt mijn plekje van genot, terwijl zij reeds op springen staat.
Een hand trekt het gladde zijde een millimeter op zij,
Uw vingers raken nauwelijks mijn klit.
Slechts maar even, nog geen seconde.


Alles in mij wil schreeuwen, wil samen trekken tot één geheel.


Nee!
Nog niet!
Nu nog niet!
Nee!


Meester, bindt mij vast aan ons bed met zoveel spijlen.
En sla Uw slagwerk verder op het zijde vóór mijn gleuf,
vóór mijn heuvel,
mijn zo kwetsbaar en meest gevoelig lichaamsgebied.
Met een soepele draai, een rondgang. Wel tien rondes achter elkaar,
voel ik verschillende striemen ontstaan,
geboren worden. Zichtbaar. Pijnlijk. Scherp.


Meer!


Meester, bindt mij vast aan ons bed met zoveel spijlen.
Ik houd dit gebeuren niet lang meer vol. Nee,
de banden van mijn stem willen spreken, zeggen.
Puur om te vertellen hoe dankbaar ik U ben voor deze waargebeurde uitgekomen droom.
Zij willen vragen om permissie. Toestemming om te mogen pauzeren na deze klim.
Een klein rustmoment aan de top.
Om te mogen springen, al gillend van deze hoogte,
explosief als nooit eerder van te voren.

Meester, ondanks U mij geen toestemming geeft,
ik niet kan wachten op Uw antwoord,
enkel omdat U niet in mijn nabije dichtbijheid bent,
slechts in mijn hart en mijn geest,
tegen goed of kwaad,
voor straf of niet: ik kom … ik kom gigantisch tot een hoogtepunt,
vanaf deze bergtop bijna de wolken aanrakend, hoog!

Ik spring, ik leef, ik geniet, schreeuw,
tril en neem de vorm aan van een kind in de buik van de moeder.
Al mijn spieren vormen één!

Ik ben één: met U, met mijzelf … een hoogtepunt, tegelijkertijd met mijzelf,
daar … vast aan ons bed,
het bed met zoveel spijlen.
Tegelijkertijd met mijzelf,
hier … terug getrokken in mijn schulp, ver weg en zo diep.

Tijdens een tijd voor mijzelf en mijn Meester,
tijd!
De tijd voor mijzelf.
Zo vroeg in de ochtend,
terwijl de zes nog steeds de tijd aangeeft.
Een begin dag van het weekend.


Tijd!
Hier, alleen!
Daar, samen met U …
Meester, bindt mij vast aan ons bed met zoveel spijlen.



De sleutel schuift in zijn opening.
De deur gaat open.
Mijn realiteit begint,
deze ochtend heel vroeg …


kimmie.